A, a, Türk alfabesinin birinci harfi, sekiz ünlü harften biri. A harfi kalın, geniş, düz ünlüdür. Tarihsel kökeni eski Mısır ve Girit hiyeroglif yazılarına dayanır. Bu yazılarda A sesi öküz başı biçiminde çizilirdi. Fenikeliler bu resmin biçimlenmiş halini aldılar. Fenike dilinde Alf öküz anlamını taşır. Fenike yazı sisteminde benzerliğinden ötürü bu harfe Alf  adı verilirdi. Bu harf Yunan klasik alfabesinde Alfa, Arap alfabesinde Elif adını aldı. Batı dilleri alfabelerinin kökeni Latin alfabesidir. Tibet, Habeş alfabeleri gibi birkaç önemsiz alfabe dışında bütün Batı alfabeleri ve Doğu dilleri yazıları A harfi ile başlar. Anadolu’da Hitit yazısının A işareti biçim olarak bu A ile benzerlik gösterir. İslamlıktan önce Türklerin kullandıkları yazılarda A sesi değişik biçimlerde yazılmıştır. Göktürk yazısında sözcüklerin başındaki A sesi yazılarda çok zaman gösterilmezdi. Sonda kullanılan A karşılığı işaretler ise A’lara benzemez. Uygur yazısı diye bilinen alfabenin aslı Sogd yazısıdır. Uygurların İslamı kabul ettikten sonra da bir süre kullandıkları bu alfabede A harfi Arap alfabesinin Elif harfi gibi başta,  ortada, sonda değişik biçimlerde yazılırdı. İslamlığın benimsenmesinden sonra Türkler, Türk harf devriminin yapıldığı 1928’e kadar Arap alfabesini kullandılar.  Türkçenin A sesleri Arap alfabesinin Elif sesleriyle,bazı durumlarda da ayın ve he harfleriyle gösterildi. Harf devriminden sonra Arap Alfabesi yerin Latin alfabesi alındı. Bugün Türkiye Cumhuriyeti’nde kullanılan alfabe Latin kökenli Türk alfabesidir. Küçük a, büyük A’nın tarihsel süreç içinde değişmiş biçimidir. Büyük ve küçük temel harflerle dik ve eğik el yazısının, dekoratif yazıların büyük harfleriyle küçük harflerinin değişik A harfi biçimleri vardır.