AÇIKKAPI SİYASETİ, Bir ülkeye antlaşmalarla tanınan “en çok kayırılan ülke” ilkesinin, ABD’nin isteğiyle, 19. yy sonlarında genel olarak, ayrıcalığı taniyan ülkeyle ilişkiye girecek tüm devletlere uygulanmasını savunan siyasa. 1899’da ABD Dışişleri Bakanı’nca açıklanan bu siyasaya göre; ekonomi bakımından geri kalmış ülkelerde, büyük devletler, daha önce kurulan özel ilişkilerle elde ettikleri yetkiye dayanarak, en çok kayırılan ülke olmamalı; ekonomi ve siyasa alanındaki ilişkilerde her ülkeye eşit olanaklar tanınmalıdır. Avrupa ülkeleri ve Rusya’ca da onaylanan bu ilke, ilk uygulamasını Çin’le yapılan antlaşmalarda buldu; İngiltere, ABD. Fransa, İtalya, Hollanda, Belçika, Portekiz aralarındaki rekabete son vererek, çin üzerinde tek başlarına etkili olmamayı, Çin’in toprak bütünlüğüne saygı göstermek koşuluyla ekonomi bakımından eşit olanaklar içinde ilişki sürdürmeyi benimseyerek 1931’de Çin ile dokuz taraflı bir antlaşma imzaladılar. Lozan Kongresi sırasında ABD temsilcisi, Fransa, İngiltere ve İtalya’dan, Türkiye ile ilgili ekonomi ve siyasal ilişkilerinde açık kapı ilkelerine uymalarını istedi. Milletler Cemiyeti Misakı’na “Açık Kapı Siyaseti” ile ilgili hükümler, ABD ve İngiltere’nin isteği üzerine kondu. Misak’ın 22. maddesinde mandater ülke, mandası altındaki ülkenin, cemiyetin tüm üyelerine “değişim ve ticaret konularında eşit olanak” sağlayacağını garanti etmiştir. Ancak (B) tipi manda ülkeler için geçerli olması gereken bu hüküm, giderek manda altındaki tüm ülkeler için geçerli oldu.