Açık tarla sistemi, Avrupa’da 2 bin yılı aşkın süreyle uygulanan temel bir toplu tarım sistemi. Ortaçağdaki en yaygın biçiminin üç temel özelliği şunlardı: Köylülere ait topraklar dağınık haldeydi; dönüşümlü ekim uygulanırdı; ortak otlatma yapılırdı.

Dönüşümlü ekimde önceleri iki tarla sistemi, sonraki yüzyıllarda ise üç tarla sistemi geçerliydi. Her iki sistemde de, ortak toprakların bir bölümü sürekli nadasa bırakılır ve ortak otlak olarak kullanılırdı. Sistem, senyörün topraklarının köylülerin topraklarıyla bir arada bulunduğu ve birlikte işlendiği feodal malikane sistemine özellikle uygundu. Toplumsal ilişkilerin karmaşıklaşması ve pazar ekonomisinin gelişmesiyle açık tarla sistemi yerini giderek bireysel çiftçiliğe bıraktı.

Böylece, yeniliğe açık köylüler, eski kısıtlayıcı sisteme uymak zorunda kalmaksızın toprağı istedikleri gibi işletme olanağına kavuştular.